woensdag, op weg naar Kpalime

We zijn deze hele week naar Kpalime geweest om een school voor gehandicapten te schilderen, en: De school is geschilderd! Fleur wees ons erop dat hij nu op villa Kakelbont lijkt, en ik kan niet zeggen dat ze ongelijk heeft, maar het zijn zulke vrolijke kleuren dat ik denk dat de gehandicapte kinderen, wanneer ze weer naar school gaan, er ook blij van zullen worden :). maar dat even terzijde, daar vertellen we later meer over.

De reden dat we zo lang niet van ons hebben laten horen, is dat we heel de tijd in Kpalime waren, waar we geen internet hadden. Daarom zal ik maar aan het begin beginnnen, bij de dag dat we vertrokken naar Kpalime.
Woensdagmiddag vertrokken we met onze groep, broeder Maximilian en een groep van 7 Togolese studenten naar Kpalime, waar de school staat die we zouden gaan schilderen. Hoewel de afstand tot Kpalime ongeveer 100 km bedroeg, waren we ruim 2 uur bezig om er te komen, door de vele gaten in de asfaltwegen, of onverharde wegen met een onregelmatig oppervlak. De chauffeur zou al de tijd die we in Kpalime gingen verblijven bij ons blijven, om ons zo nodig op en neer te rijden. Op de heenweg hebben we liedjes uitgewisseld, zo hebben wij 'un seul Dieu' geleerd, en leerden zij liedjes zoals 'go down moses'. Even later ploften we neer in de kathedraal die ze daar hadden, een heel mooi gebouw. Daarna gingen we kijken naar de school die we zouden schilderen. Na korte inspectie besloten we dat hij inderdaad wel een likje verf kon gebruiken, en daarna vertrokken we naar de zusters, waar we zouden gaan slapen. We waren allemaal moe, dus die avond hebben we niks meer gedaan.


En aan mn broertje Daans: geen zorgen hoor, we leven nog! Je zussie loopt niet in 7 sloten tegelijk ;). hoe gaat het met jou? Zijn jullie al terug uit Santiago?
en aan degenen die bezorgd waren: we verkeren allemaal in uitstekende gezondheid (naast plaatselijke diarreeaanvallen, insectensteken, en een paar andere minor dingen). Jose en Fleur, onze verpleegkundigen zijn permanent gewapend met een betadinezalf en een hoeveelheid pleisters, waar zelfs de bouwvakkers in de school gebruik van maakten.
Ons Frans gaat trouwens elke dag meer vooruit, vooral toen we in Kpalime elke minuut met Togolese studenten waren, ging het snel. Al moet ik voor mezelf zeggen dat mijn Frans lerares waarschijnlijk beledigd zou zijn geweest als ze nu naar mijn grammatica zou moeten luisteren ;).

we beleven hier allerlei leuke dingen, er is nog zoveel om te vertellen! De kippen lopen hier wild rond, evenals de geiten, als het regent ontstaan er plassen van een halve meter diep waar de auto's doorheen moeten rijden, er zijn hier allerlei mensen die aan de straat dingen verkopen, en als je iets wil kopen moet je 'pssssst psssst' roepen. Als je uberhaupt iemands aandacht wil, is deze kreet ook voldoende. Als je in Kpalime wil douchen, en er douchen teveel mensen in hetzelfde huis (zoals bij de zusters), is er niet genoeg druk en moet je van de douchekop overgaan op een emmer, het licht valt hier zo nu en dan uit, maar dat kan de feestvreugde niet dempen, iedereen krijgt hier grijze, blauwe of roze haren (van de verf, denken we.....), de termietenhopen schieten hier uit de grond (zoveel dat we niet eens meer weten hoeveel we er gezien hebben), we worden elke dag op een onchristelijk tijdstip door de haan gewekt (wekker onnodig), massaal de was doen (met de douche emmer).